Oj jak bardzo przesadzone wydają mi się te szczegółowe analizy chcące dokładnie zrekonstruować ciąg przyczynowo-skutkowy i wytknąć najmniejsze „niedociągnięcia”. Mnie się wydaje, że na ten film trzeba spojrzeć przede wszystkim jak na film właśnie. I bynajmniej nie jak na dokument rejestrujący autentyczny przypadek psychiatryczny. Zauważcie, że mamy tu do czynienia z pewnym podstawowym pomysłem – reżyser wprowadza nas w błąd sugerując klasyczną, aby nie powiedzieć zgraną, opowieść o nawiedzeniu – dziecko po traumie nawiedzane jest przez złego ducha, demona goblina, kosmitę, psychopatę (niepotrzebne skreślić), który początkowo wydaje się przyjazny, a w miarę rozwoju wypadków okazuje się bestią. Znacie to, prawda? Polson ze Schlossbergiem robią wszystko abyśmy wkręcili się w taką właśnie historyjkę, a gdy już w nią chociaż częściowo uwierzymy, będą mogli zaskoczyć nas i zdemistyfikować intrygę. Dlatego całe sekwencje scen kręcone są w stylistyce horroru i logice horroru a nie thrillera psychologicznego. Typową jest scena z dostarczeniem kluczy. Odwołuje się do schematu w myśleniu widza - za chwile odnaleziony zostanie sekretny pokój, który rozwiąże zagadkę, urealni Charliego, objawi jakieś wydarzeniami z przeszłości. Pokój owszem jest ale wcale nie ukryty. To połączenie konwencji może powodować zgrzyty w narracji. Reżyser doskonale zdaje sobie z tego sprawę więc robi jeszcze jeden przekręt – okazuje się, że spora część akcji w ogóle się nie wydarzyła. Co się działo naprawdę w trakcie scen gabinetowych albo pomiędzy postawieniem czajnika na gaz a zagotowaniem wody? – to już kwestia naszej wyobraźni. A cała historia jest w zasadzie dość prosta. Śmierć matki to dla Emily trauma. Prawdopodobnie nie jest świadkiem morderstwa dokonanego przez ojca, o tym opowie jej dopiero Charlie – czyli obciążone zbrodnią alter ego David. Aby utrzymać odpowiednią dynamikę filmu (bo to FILM jest, co jeszcze raz podkreślam) podzielona osobowość przyobleka się w wyraziste postaci Doktora Davida i Pana Charliego – pierwszy opiekuńczy ale śmiertelnie nudny i skonwencjonalizowany, drugi zabawny ale śmiertelnie niebezpieczny. Dla Emyli, Charlie jest początkowo bardziej atrakcyjny niż ojciec sztywniak. Jednak kontakt z Charlim ma swoją cenę – zmienia osobowość samej Emyli, przeciągając ją na swoją stronę – w filmie dokładnie widać ten proces – od porzucenia lalki, poprzez jej okaleczenie, uśmiercenie z uśmiechem na twarzy żuka, zaakceptowanie ciemności - co chyba jest wystarczająco symboliczne. Często pojawia się na forum pytanie: dlaczego Emilly nie zdradzi nikomu co się dzieje? Ano przede wszystkim dlatego, że byłoby to zarżnięcie filmu (bo to FILM jest, co kolejny raz podkreślam), a jeśli chcemy wytłumaczenia osadzonego w narracji, to możemy próbować chociażby przez klucz uczuć numinotycznych -misterium „tremendum et fascinans” – z jednej strony Charlie przeraża, z drugiej strony pociąga i fascynuje. Jednak strach w efekcie bierze górę. Strach, który pojawia się w chwili utopienia kota i od tamtego zdarzenia narasta, aby eksplodować w chwili śmierci Elizabeth. Wiwisekcja przeprowadzona na psychice dziecka pozostawia trwały ślad – W jakim stopniu? – Na to pytanie nie potrafił odpowiedzieć sam reżyser, tworząc alternatywne zakończenia opowieści. Jeśli ktoś nie widział, to zachęcam: http://www.youtube.com/watch?v=JD6CuuD-Azc
Ja tę opowieść łyknąłem i przyznam, że bardzo mi smakowała.